"Serieus, hoe kinderachtig bén jij?" snoof het meisje aan de balie minachtend, wat ik naast zo-niet-professioneel ook nog eens erg onhygiënisch vond. "Is dat een retorische vraag?" vroeg ik kinderachtig.
Volwassen worden. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat het iets is dat je overkomt. Deze theorie zou verklaren waarom zowel mensen die het te hard proberen als mensen die er tegen vechten stuiten op glorieus falen en teleurstelling. (Volwassen worden op het emotionele vlak dus, hè. Ik heb het hier niet over rekeningen betalen en verantwoordelijkheid nemen voor je daden. Als je inmiddels niet minstens één van de twee onder de knie hebt, ben je het aan de maatschappij verplicht om als de bliksem in te loggen op Facebook en die Independent Woman-lyrics uit je statusupdates verwijderen. Gauw, misschien heeft niemand het nog gezien.) Ik vind mezelf redelijk volwassen; 7 op een schaal van 1 tot 10. Wanneer ik trots op mezelf kan zijn een uitschieter naar boven: 9. En als ik slecht ga op de schaal ga ik ook goed slecht: 3.
Een aantal dagen geleden had ik zo'n dieptepunt. Ik besefte namelijk dat het Kijk Mij Uhh-tijdperk weer was aangebroken in Samland (ik zei Samland. Maak je niet druk – na het lezen van dit stukje voel jij je zo goed over jezelf dat het hypocriet zou zijn om mij narcisme te verwijten).
Bovengenoemde term vereist enige uitleg, dat begrijp ik. De Kijk Mij Uhh-fase is een vervelende, chronische aandoening die de kop opsteekt bij ernstige ontevredenheid veroorzaakt externe factoren als, ik noem maar wat, Andere Mensen. Voor zover ik weet ben ik de enige gediagnostiseerde patiënt. De symptomen variëren van gepaste frustratie tot irrationele jaloezie. Deze geestesziekte uit zich in de vorm van een stemmetje in mijn hoofd dat alle stoorzenders in mijn gezichtsveld tot in de nietigste details bekritiseert. Iedere zin begint met "Kijk mij" en eindigt op "uhh". En ik moet je zeggen, ik ben het eigenlijk altijd met dat stemmetje eens.
De eerste aanval vond plaats op een dinsdagavond tijdens het kijken van She's The Man. Je leest het goed, ik bracht mijn tijd door in bed met een tweederangs chick flick (terwijl ik ook De Bloei Van Mijn Leven had kunnen vieren in een louche café, tot in de late uurtjes met dronken vrienden). Terwijl de laatste scènes van de film aan me voorbijtrokken flapte ik het eruit: "Kijk mij, ik ben Amanda Bynes en ik ben zó one of the guys, uhhh".
De Fase was terug. In volle glorie.
Meer incidenten volgden, waarop een hardop uitgesproken "Kijk mij, ik ben Marloes, ik studeer biomedische wetenschappen, ik houd van hardlopen en op tijd naar bed gaan, alleen natuurlijk, mijn ouders zijn zo trots op me, uhhh. Nobody wants to fuck that, bitch." Niemand van jullie kent spijt. Echt niet. Ik dacht dat ik gestopt was met praten na "uhh", wat de schade beperkt had gehouden.
Ik heb leren leven met mijn ziekte, wat deels te danken is aan de tijdelijke aard ervan. Hooguit twee weken in het jaar moet een ieder die mijn pad kruist het ontgelden – enkele uitzonderingen daargelaten. Daarnaast ben ik ook buiten deze weken niet de meest 'loveable' persoon. Ik ben geen extreem charmant gezelschap en ook niet bovenmatig geïnteresseerd in Das Leben Des Anderen (graag gedaan. Iedereen houdt van een Hitler-referentie op z'n tijd) maar aan de andere kant, ik veins het ook niet. Heb je geen hekel aan mensen die zichzelf als 'lief' of 'zorgzaam' omschrijven? Dat zijn mensen die Crocs dragen. Daar gaan mijn oren en ogen van bloeden, hoor. Ik kijk nog liever zes uur onafgebroken naar IFAW-commercials. (En ik wil Snowy, "het symbool van onze stichting", al sinds de dag dat mijn moeder weigerde een goed doel te gaan steunen in ruil voor een met de knuppeldood bedreigd pluche knuffeldier. De hater.)
Nu ik het lees ontbreekt in bovenstaand relaas werkelijk iedere vorm van samenhang (net het leven zelf!). Daarom een eenvoudige conclusie: je moeder had gelijk toen ze zei dat je niet te snel volwassen moest willen worden. Net als je ex, die je adviseerde the fuck op te groeien.
Vind ik leuk:
Wees de eerste om post te waarderen.
